Απέναντι από τους οποιουσδήποτε δογματισμούς στέκει και εξελικτικά επιβάλλεται η ελεύθερη σκέψη. Οι άνθρωποι σε αντίθεση με όλα τα άλλα ζώα, είναι στην κάθε νεότερη εποχή τους, πιο ελεύθεροι από τες προηγούμενες εποχές.
Η ελεύθερη σκέψη εξ ορισμού δεν είναι δογματική. Το μόνο που θα μπορούσε να υποστηριχθεί «δογματικά» για την ελεύθερη σκέψη είναι ότι, αν κάποιος την βλέπει ως δογματική, σημαίνει ότι την προσεγγίζει πολύ επιφανειακά και της καταργεί την βαθύτερη της έννοια.
Την αντιλαμβάνεται μόνο ως ένα μέσον που απλώς του επιτρέπει να έχει τες όποιες απόψεις του ακόμη και τες δογματικές.
Δεν μπορεί να την αντιληφθεί ότι ταυτόχρονα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μεσοπρόθεσμους στόχους και σκοπούς της ζωής, αφού του επιτρέπει να εναρμονίζει τες τόσες αντιφάσεις της.
Ενώ δηλαδή τον απαλλάσσει από την ανάγκη να είναι απόλυτος, μονολιθικός, δογματικός, ή και εγκλωβισμένος σε θνησιγενείς απόψεις, του επιτρέπει να μην είναι αρνητικός, παθητικός, αποστασιοποιημένος και αδιάφορος.
Αντίθετα τον παρακινεί να είναι ενεργητικός, θετικός και δημιουργικός.
ΑΚΗΣ
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
God, in other words had nothing to do with it
This is so interesting. I really wish we could sit at a table with a glass of wine and talk about this.
In response to your comments, I think that, as usual, I have not expressed myself as I should.
Let me try to clarify:
DNA is now an established and accepted science. If you do not agree with this position, then I have no way to support my position.
It is the latest scientific DNA claim that all living beings are derived from the same, very first, single molecule creation, as it was originally created under whatever circumstances, billions of years ago.
God, in other words had nothing to do with it, unless you believe that he created the universe and let things take their course over billions of years. In the latter instance, I can comfortably respect this position, though I would personally have considerable difficulty in believing in this version of events.
I happen to belong to the theorists who believe that man is an animal. A wonderful, thinking, caring, compassionate, animal which is capable of producing the very best and the very worst that nature can produce, including saint like members like Albert Schweitzer, as well as members who are evil in the worst possible manner, like Hitler and other Nazis.
As any other belief, mine must of necessity be absolute, if it is to have any meaning, otherwise I would not have it, or give it any importance at all. It does not mean that I refuse to discuss other options or possibilities, but any such different options or possibilities must be convincing, if my simple mind is to accept them.
I believe that this might be the case with yourself as well. You believe in your ideas and put them forward for discussion because you believe in them. It does not mean that you are negatively dogmatic about them, as I like to be believe that I am not negatively dogmatic about my own ideas.
The phrase "negatively" dogmatic to my mind means someone who has made up his mind and refuses to change it, irrespective of any proof to the contrary. A positive dogmatist would then be someone who has an unshakable belief in the accuracy of his position, until proof OR REASONABLE ARGUMENT to the contrary is provided. In other words, You and I! :-))
I like to think that we both belong to the "positive dogmatist" group of thinkers, in the sense that our beliefs in various subjects are strong because we think about them before we formulate them, meaning that the strength of that belief is based on the fact that we took the trouble to think about it to the best of our ability. However, when someone comes along with a viewpoint which had previously escaped us for whatever reason, we are willing to rethink our position.
"Η εξελικτική μας πορεία " was what? Necessity has formulated our rules and regulations, which we eventually turned into laws, or, so important and crucial were they that we incorporated them into our genes....
What do I mean by that?
EXAMPLE 1: The need to hunt in groups in order to be safer and more effective against faster or stronger animals has created in our very genes the need for companionship. I just saw a documentary with someone who filmed himself in the wild over an extented period of time and who on day 32 started crying on camera because he did not have any human companionship.
EXAMPLE 2: Our need for human iteraction made it necessary to protect the weak from the strong, otherwise the strong would always get more, therefore we created laws which attempt to evenly distribute benefits.
I dont want to go on without your imput regarding the above, so I shall stop now before I become too boring. Let me know if I made myself more clear...
Dimitris
Albert Schweitzer:
"Until he extends his circle of compassion to include all living things, man will not himself find peace."
"I don't know what your destiny will be, but one thing I do know: the only ones among you who will be really happy are those who have sought and found how to serve."
In response to your comments, I think that, as usual, I have not expressed myself as I should.
Let me try to clarify:
DNA is now an established and accepted science. If you do not agree with this position, then I have no way to support my position.
It is the latest scientific DNA claim that all living beings are derived from the same, very first, single molecule creation, as it was originally created under whatever circumstances, billions of years ago.
God, in other words had nothing to do with it, unless you believe that he created the universe and let things take their course over billions of years. In the latter instance, I can comfortably respect this position, though I would personally have considerable difficulty in believing in this version of events.
I happen to belong to the theorists who believe that man is an animal. A wonderful, thinking, caring, compassionate, animal which is capable of producing the very best and the very worst that nature can produce, including saint like members like Albert Schweitzer, as well as members who are evil in the worst possible manner, like Hitler and other Nazis.
As any other belief, mine must of necessity be absolute, if it is to have any meaning, otherwise I would not have it, or give it any importance at all. It does not mean that I refuse to discuss other options or possibilities, but any such different options or possibilities must be convincing, if my simple mind is to accept them.
I believe that this might be the case with yourself as well. You believe in your ideas and put them forward for discussion because you believe in them. It does not mean that you are negatively dogmatic about them, as I like to be believe that I am not negatively dogmatic about my own ideas.
The phrase "negatively" dogmatic to my mind means someone who has made up his mind and refuses to change it, irrespective of any proof to the contrary. A positive dogmatist would then be someone who has an unshakable belief in the accuracy of his position, until proof OR REASONABLE ARGUMENT to the contrary is provided. In other words, You and I! :-))
I like to think that we both belong to the "positive dogmatist" group of thinkers, in the sense that our beliefs in various subjects are strong because we think about them before we formulate them, meaning that the strength of that belief is based on the fact that we took the trouble to think about it to the best of our ability. However, when someone comes along with a viewpoint which had previously escaped us for whatever reason, we are willing to rethink our position.
"Η εξελικτική μας πορεία " was what? Necessity has formulated our rules and regulations, which we eventually turned into laws, or, so important and crucial were they that we incorporated them into our genes....
What do I mean by that?
EXAMPLE 1: The need to hunt in groups in order to be safer and more effective against faster or stronger animals has created in our very genes the need for companionship. I just saw a documentary with someone who filmed himself in the wild over an extented period of time and who on day 32 started crying on camera because he did not have any human companionship.
EXAMPLE 2: Our need for human iteraction made it necessary to protect the weak from the strong, otherwise the strong would always get more, therefore we created laws which attempt to evenly distribute benefits.
I dont want to go on without your imput regarding the above, so I shall stop now before I become too boring. Let me know if I made myself more clear...
Dimitris
Albert Schweitzer:
"Until he extends his circle of compassion to include all living things, man will not himself find peace."
"I don't know what your destiny will be, but one thing I do know: the only ones among you who will be really happy are those who have sought and found how to serve."
ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΑ ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ
Η εξελικτική μας πορεία δεν στηρίζει καμιά απόλυτη θεωρία, θρησκεία, κοσμοθεωρία ή ακόμη και απόλυτα επιστημονικά συμπεράσματα. Δεν στηρίζει ούτε και τες μηδενιστικές αντιλήψεις.
Πως θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν διαφορετικά; Αφού το "τέλος" μάλλον δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη. Κι αν αυτό φαίνεται κάπως αυθαίρετο το ερώτημα μπορεί να τεθεί και διαφορετικά. Πως μπορεί κάποιος να προκαταλαμβάνει το τέλος μιας ρευστής πορείας όταν ακόμη βρίκεται στην αρχή(;) στο μέσον(;)της διαδρομής;
Μέχρι τότε μάλλον «Τα πάντα θα συνεχίσουν να είναι ρευστά» και θα απορρίπτονται ως αυθαίρετα συμπεράσματα.
Ποια η διαφορά του να υποστηρίζει κάποιος, με απόλυτους όρους, ότι κατά λάθος προκύψαμε ή ότι ο Θεός μας έκανε για τη δόξα του ή για να σπάζει πλάκα ή ότι είμαστε εξωγήινοι ή ότι είμαστε κατά βάθος αόρατοι κι αυτό που βλέπουμε δεν είναι η πραγματικότητα μας, ή ότι είμαστε ψάρια ή ότι είμαστε απλώς τα μικρόβια σ΄ ένα πολύ μεγαλύτερο σώμα και όποιο άλλο ότι, επιθυμεί ο καθένας.
Για όλα, μπορούν να βρεθούν πολύ ευφυή επιχειρήματα. Για όλα μπορούν να γραφτούν πολύ ενδιαφέροντα σενάρια, τραγωδίες ή και κωμωδίες.
Αν όμως θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι ως αντικειμενικά ορθό είναι ότι, τουλάχιστον μέχρι τις μέρες μας, εξελικτικά, όλες οι απόλυτες προσεγγίσεις καταρρίπτονται. Όταν ως ανθρωπότητα δεν καταφέραμε να βρούμε μια απόλυτη απάντηση στα υπαρξιακά μας ερωτήματα που να συμφωνούμε, δεν αποτελεί σημαντική αποδείξη του γεγονότος ότι δεν έχουμε ιδέα από πού προερχόμαστε, τι σκοπό εξυπηρετεί η εδώ παρουσία μας και που πάμε (αν πηγαίνουμε κάπου) μετά τον θάνατο μας;
Παραξενεύει η ευκολία με την οποία παραδινόμαστε σε αυθαιρεσίες.
Είναι τόσο δύσκολο να δεχτούμε το απλό και αυτονόητο; Τι θα πάθουμε αν παραδεχτούμε άγνοια; Τι θα πάθουμε αν με απλότητα, καλοσύνη και ειλικρίνεια παραδεχτούμε ότι δεν ξέρουμε τις απαντήσεις στα βασικά υπαρξιακά μας ερωτήματα;
ΑΚΗΣ
Πως θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν διαφορετικά; Αφού το "τέλος" μάλλον δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη. Κι αν αυτό φαίνεται κάπως αυθαίρετο το ερώτημα μπορεί να τεθεί και διαφορετικά. Πως μπορεί κάποιος να προκαταλαμβάνει το τέλος μιας ρευστής πορείας όταν ακόμη βρίκεται στην αρχή(;) στο μέσον(;)της διαδρομής;
Μέχρι τότε μάλλον «Τα πάντα θα συνεχίσουν να είναι ρευστά» και θα απορρίπτονται ως αυθαίρετα συμπεράσματα.
Ποια η διαφορά του να υποστηρίζει κάποιος, με απόλυτους όρους, ότι κατά λάθος προκύψαμε ή ότι ο Θεός μας έκανε για τη δόξα του ή για να σπάζει πλάκα ή ότι είμαστε εξωγήινοι ή ότι είμαστε κατά βάθος αόρατοι κι αυτό που βλέπουμε δεν είναι η πραγματικότητα μας, ή ότι είμαστε ψάρια ή ότι είμαστε απλώς τα μικρόβια σ΄ ένα πολύ μεγαλύτερο σώμα και όποιο άλλο ότι, επιθυμεί ο καθένας.
Για όλα, μπορούν να βρεθούν πολύ ευφυή επιχειρήματα. Για όλα μπορούν να γραφτούν πολύ ενδιαφέροντα σενάρια, τραγωδίες ή και κωμωδίες.
Αν όμως θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι ως αντικειμενικά ορθό είναι ότι, τουλάχιστον μέχρι τις μέρες μας, εξελικτικά, όλες οι απόλυτες προσεγγίσεις καταρρίπτονται. Όταν ως ανθρωπότητα δεν καταφέραμε να βρούμε μια απόλυτη απάντηση στα υπαρξιακά μας ερωτήματα που να συμφωνούμε, δεν αποτελεί σημαντική αποδείξη του γεγονότος ότι δεν έχουμε ιδέα από πού προερχόμαστε, τι σκοπό εξυπηρετεί η εδώ παρουσία μας και που πάμε (αν πηγαίνουμε κάπου) μετά τον θάνατο μας;
Παραξενεύει η ευκολία με την οποία παραδινόμαστε σε αυθαιρεσίες.
Είναι τόσο δύσκολο να δεχτούμε το απλό και αυτονόητο; Τι θα πάθουμε αν παραδεχτούμε άγνοια; Τι θα πάθουμε αν με απλότητα, καλοσύνη και ειλικρίνεια παραδεχτούμε ότι δεν ξέρουμε τις απαντήσεις στα βασικά υπαρξιακά μας ερωτήματα;
ΑΚΗΣ
Α happy accident of nature
The thing is, so many brilliant men and women have delved into the "mysteries of humanity" and the reasons for its existence.
Our ability to have complex thoughts, ideas and IDEALS justifiably creates in us the right to think of ourselves as very special beings.
But are we?
If the meteor which caused the extinction of dinosaurs had not slammed into earth 200odd million years ago, it is highly unlikely that we would actually be here at all. What if we are just a happy accident of nature? What if a simple malfunction in our genome accidentally created something unexpected and, dare I say it, unnecessary in the vast natural reserve we were brought into and which we are systematically now destroying? Because let us face it: Nature did not intent for us to destroy it. Consequently it could only be by accident that we were created.
Along with our ability to think intelligently, there is no doubt in my own mind that our ability to feel compassion for complete strangers is a key characteristic in separating us from the rest of the animals. (Tenderness would have been another attribute I would have put forward, had it not been for a documentary I saw, in which a lioness adopted a young deer and looked after it with considerable tenderness, until a male lion ate it!)
So Friend Aki, Η πραγματικότητα που μας θέλει να έχουμε συνείδηση της ύπαρξης μας, εξακολουθεί να μας υποχρεώνει ν’ αναζητάμε τις απαντήσεις στα βασικά υπαρξιακά μας ερωτήματα, αφού παραμένουν τόσο αναπάντητα όσο ήταν και όταν πρωτογεννήθηκαν στην ανθρώπινη σκέψη.
Of course I may be wrong, but by considering our existence as anything else than an accident, we are giving ourselves too much credit and creating too much mysticism about the reasons of our existence, when we are in fact simply an accident! A wonderful accident with the ability to think logically and to have superior feelings, but still an accident of a wonderful nature whaich has proven its capacity to create strange and wonderful beings in the thousands.
I feel that I am be rubling incoherently and I will stop and wait for your comments before I go on. Otyherwise it will be like speading to myself and I do enough of that already :-)))
Dimitris
Our ability to have complex thoughts, ideas and IDEALS justifiably creates in us the right to think of ourselves as very special beings.
But are we?
If the meteor which caused the extinction of dinosaurs had not slammed into earth 200odd million years ago, it is highly unlikely that we would actually be here at all. What if we are just a happy accident of nature? What if a simple malfunction in our genome accidentally created something unexpected and, dare I say it, unnecessary in the vast natural reserve we were brought into and which we are systematically now destroying? Because let us face it: Nature did not intent for us to destroy it. Consequently it could only be by accident that we were created.
Along with our ability to think intelligently, there is no doubt in my own mind that our ability to feel compassion for complete strangers is a key characteristic in separating us from the rest of the animals. (Tenderness would have been another attribute I would have put forward, had it not been for a documentary I saw, in which a lioness adopted a young deer and looked after it with considerable tenderness, until a male lion ate it!)
So Friend Aki, Η πραγματικότητα που μας θέλει να έχουμε συνείδηση της ύπαρξης μας, εξακολουθεί να μας υποχρεώνει ν’ αναζητάμε τις απαντήσεις στα βασικά υπαρξιακά μας ερωτήματα, αφού παραμένουν τόσο αναπάντητα όσο ήταν και όταν πρωτογεννήθηκαν στην ανθρώπινη σκέψη.
Of course I may be wrong, but by considering our existence as anything else than an accident, we are giving ourselves too much credit and creating too much mysticism about the reasons of our existence, when we are in fact simply an accident! A wonderful accident with the ability to think logically and to have superior feelings, but still an accident of a wonderful nature whaich has proven its capacity to create strange and wonderful beings in the thousands.
I feel that I am be rubling incoherently and I will stop and wait for your comments before I go on. Otyherwise it will be like speading to myself and I do enough of that already :-)))
Dimitris
ΚΑΙ ΟΜΩΣ...
Η πραγματικότητα που μας θέλει να έχουμε συνείδηση της ύπαρξης μας, εξακολουθεί να μας υποχρεώνει ν’ αναζητάμε τις απαντήσεις στα βασικά υπαρξιακά μας ερωτήματα, αφού παραμένουν τόσο αναπάντητα όσο ήταν και όταν πρωτογεννήθηκαν στην ανθρώπινη σκέψη.
Δεν γνωρίζουμε από πού προερχόμαστε, που πάμε και τι σκοπό εξυπηρετεί η εδώ παρουσία μας. Ακόμη και αυτό που φαίνεται κάποια δεδομένη στιγμή ή εποχή ότι επικρατεί σαν πραγματικότητα, σ’ ένα συγκεκριμένο τόπο, σ’ ένα άτομο ή μια κοινωνία, εξελικτικά αλλοιώνεται ή και ανατρέπεται.
Αποφθεγματικά, από την αρχαιότητα, οι Σωκράτης και Ηράκλειτος περιέγραψαν με γλαφυρότητα αλλά και με ιδιαίτερη περιεκτότητα αυτό που μας συμβαίνει. Ο πρώτος με το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και ο δεύτερος με «τα πάντα ρει»…
Αν και έχουμε λοιπόν τη δυνατότητα να γνωρίζουμε ότι υπάρχουμε, αδυνατούμε να θεμελιώσουμε την αρχή, το τέλος και το λόγο της ύπαρξης.
Παραμένουμε σαν ένα οικοδόμημα που κτίσθηκε χωρίς πρώτα να θεμελιωθεί, έμεινε ατέλειωτο και, δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κάποιο ουσιαστικό σκοπό.
Το ίδιο μάλιστα το «οικοδόμημα» φαίνεται να συνειδητοποιεί αυτή του την κατάσταση, γι’ αυτό και προσπαθεί από μόνο του να καταλάβει, τι τελικά είχε υπ’ όψη του ο αρχιτέκτονας όταν το κατασκεύαζε…
Έτσι, το γεγονός ότι αισθανόμαστε τις πιο πολλές φορές ότι είμαστε μετέωροι ή καταδικασμένοι να κάνουμε μόνο εικασίες και πειράματα ή ακόμη ότι ματαιοπονούμε, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήττει.
Δεν θα έπρεπε επίσης να μας εκπλήττει το γεγονός ότι η όποια εικασία, έχει περιθώριο να τεκμηριωθεί, ν’ απορριφθεί ή και να επιβληθεί, όχι τόσο από τη δύναμη των επιχειρημάτων, την αντικειμενικότητα και ορθότητα τους αλλά, από τη δεινότητα, επιδεξιότητα αλλά και των συγκυριακών στόχων των υποστηρικτών τους.
Αν όμως τα πράγματα ήταν μόνο έτσι, δεν θα κυριαρχούσε η απαισιοδοξία; Το είδος μας δεν θα κινδύνευε να εξαφανισθεί από πολύ νωρίς από τον πλανήτη; Δεν θα κυριαρχούσαν η ανία, ο μαρασμός και η κατάθλιψη; Το τελευταίο δε πράγμα που θα ενδιέφερε δεν θα ήταν η διαιώνιση ενός τέτοιου ζωντανού ράκους; Η ελπίδα δεν θα ήταν ήδη νεκρή;
Προφανώς τα πράγματα και δεν είναι μόνο έτσι. Αυτό που διαχρονικά έχει αποδειχθεί είναι ότι τα αρνητικά που παράγονται με τες συνθήκες ύπαρξης που περιγράφονται πιο πάνω, παράλληλα ευνοούν και την ανάπτυξη μιας άλλης ενέργειας, μιας άλλης δυναμικής, η οποία, όχι μόνο εξισορροπεί τα αρνητικά της συνειδητοποιημένης ζωής μας αλλά, εξελικτικά, μπορεί και τα μετατρέπει σε θετικά και αισιόδοξα.
Η ενέργεια και η δυναμική αυτή επιτρέπουν στον καθένα μας όχι μόνο να επιλέγει το πώς να θεμελιώσει το οικοδόμημα του, το πώς να το συμπληρώσει και ποια χρησιμότητα να του προσδώσει, όχι μόνο του δίνει το δικαίωμα να συμπλέει ενεργητικά, παθητικά ή και αδιάφορα, θετικά ή και αρνητικά, αρμονικά ή δυσαρμονικά με αυτά που μπορεί ή δεν μπορεί να γνωρίζει, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα, του δίνει αυτό καθαυτό το ίδιο το δικαίωμα να επιλέγει.
Ένα δικαίωμα που για να το υπερασπισθεί ο άνθρωπος έχυσε διαχρονικά και πανανθρώπινα το περισσότερο ανθρώπινο αίμα και ας μη γνώριζε κατά βάθος τι πραγματικά υπερασπιζόταν..
ΑΚΗΣ
Δεν γνωρίζουμε από πού προερχόμαστε, που πάμε και τι σκοπό εξυπηρετεί η εδώ παρουσία μας. Ακόμη και αυτό που φαίνεται κάποια δεδομένη στιγμή ή εποχή ότι επικρατεί σαν πραγματικότητα, σ’ ένα συγκεκριμένο τόπο, σ’ ένα άτομο ή μια κοινωνία, εξελικτικά αλλοιώνεται ή και ανατρέπεται.
Αποφθεγματικά, από την αρχαιότητα, οι Σωκράτης και Ηράκλειτος περιέγραψαν με γλαφυρότητα αλλά και με ιδιαίτερη περιεκτότητα αυτό που μας συμβαίνει. Ο πρώτος με το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και ο δεύτερος με «τα πάντα ρει»…
Αν και έχουμε λοιπόν τη δυνατότητα να γνωρίζουμε ότι υπάρχουμε, αδυνατούμε να θεμελιώσουμε την αρχή, το τέλος και το λόγο της ύπαρξης.
Παραμένουμε σαν ένα οικοδόμημα που κτίσθηκε χωρίς πρώτα να θεμελιωθεί, έμεινε ατέλειωτο και, δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κάποιο ουσιαστικό σκοπό.
Το ίδιο μάλιστα το «οικοδόμημα» φαίνεται να συνειδητοποιεί αυτή του την κατάσταση, γι’ αυτό και προσπαθεί από μόνο του να καταλάβει, τι τελικά είχε υπ’ όψη του ο αρχιτέκτονας όταν το κατασκεύαζε…
Έτσι, το γεγονός ότι αισθανόμαστε τις πιο πολλές φορές ότι είμαστε μετέωροι ή καταδικασμένοι να κάνουμε μόνο εικασίες και πειράματα ή ακόμη ότι ματαιοπονούμε, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήττει.
Δεν θα έπρεπε επίσης να μας εκπλήττει το γεγονός ότι η όποια εικασία, έχει περιθώριο να τεκμηριωθεί, ν’ απορριφθεί ή και να επιβληθεί, όχι τόσο από τη δύναμη των επιχειρημάτων, την αντικειμενικότητα και ορθότητα τους αλλά, από τη δεινότητα, επιδεξιότητα αλλά και των συγκυριακών στόχων των υποστηρικτών τους.
Αν όμως τα πράγματα ήταν μόνο έτσι, δεν θα κυριαρχούσε η απαισιοδοξία; Το είδος μας δεν θα κινδύνευε να εξαφανισθεί από πολύ νωρίς από τον πλανήτη; Δεν θα κυριαρχούσαν η ανία, ο μαρασμός και η κατάθλιψη; Το τελευταίο δε πράγμα που θα ενδιέφερε δεν θα ήταν η διαιώνιση ενός τέτοιου ζωντανού ράκους; Η ελπίδα δεν θα ήταν ήδη νεκρή;
Προφανώς τα πράγματα και δεν είναι μόνο έτσι. Αυτό που διαχρονικά έχει αποδειχθεί είναι ότι τα αρνητικά που παράγονται με τες συνθήκες ύπαρξης που περιγράφονται πιο πάνω, παράλληλα ευνοούν και την ανάπτυξη μιας άλλης ενέργειας, μιας άλλης δυναμικής, η οποία, όχι μόνο εξισορροπεί τα αρνητικά της συνειδητοποιημένης ζωής μας αλλά, εξελικτικά, μπορεί και τα μετατρέπει σε θετικά και αισιόδοξα.
Η ενέργεια και η δυναμική αυτή επιτρέπουν στον καθένα μας όχι μόνο να επιλέγει το πώς να θεμελιώσει το οικοδόμημα του, το πώς να το συμπληρώσει και ποια χρησιμότητα να του προσδώσει, όχι μόνο του δίνει το δικαίωμα να συμπλέει ενεργητικά, παθητικά ή και αδιάφορα, θετικά ή και αρνητικά, αρμονικά ή δυσαρμονικά με αυτά που μπορεί ή δεν μπορεί να γνωρίζει, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα, του δίνει αυτό καθαυτό το ίδιο το δικαίωμα να επιλέγει.
Ένα δικαίωμα που για να το υπερασπισθεί ο άνθρωπος έχυσε διαχρονικά και πανανθρώπινα το περισσότερο ανθρώπινο αίμα και ας μη γνώριζε κατά βάθος τι πραγματικά υπερασπιζόταν..
ΑΚΗΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)