ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ...

Ενώ η δογματική προσέγγιση, μας επέβαλλε κάποτε ότι θα έπρεπε δήθεν να είχαμε επιλέξει είτε καπιταλισμό, είτε σοσιαλισμό ή κομμουνισμό αυτό που καθαρά έχει επικρατήσει στις μέρες μας –έστω σε μικρό βαθμό ακόμη – είναι μια μορφή σύνθεσης των τριών πολιτικών προτάσεων.

Και αυτό, όχι διότι μας έπεισαν οι πολιτικοί με τα επιχειρήματα τους ότι η σύνθεση των τριών πολιτικών προτάσεων είναι καλύτερη από την κάθε μια ξεχωριστά, αλλά διότι ο καθένας μας, μέσα του, είναι τόσο καπιταλίστας, τόσο σοσιαλιστής ή και τόσο κομμουνιστής όσο είναι ένστικτα, συναισθήματα και πνεύμα...

Με λίγα λόγια, ο καπιταλισμός εκφράζει κυρίως την ενστικτώδη φύση μας, ο σοσιαλισμός την συναισθηματική μας και ο κομμουνισμός την πνευματώδη μας. Προσπαθώντας δε να επιβάλουμε το ένα πολιτικό σύστημα σε βάρος των άλλων είναι σαν να προσπαθούμε να προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε την ίδια μας τη φύση.

Είναι αυτονόητο ότι οι πολιτικοί υποχρεώνονται και προσαρμόζονται με τη φύση μας και όχι η φύση μας με τους πολιτικούς…

Γι’ αυτό και κανείς πολιτικός δεν διανοείται πια να είναι απόλυτος. Ποιος θα διακινδύνευε να μιλήσει για απόλυτη κρατικοποίηση, για απόλυτη ιδιωτικοποίηση ή και για απόλυτη κοινωνικοποίηση του κράτους και να μην χαρακτηρισθεί ως γραφικός;

Εξελικτικά λοιπόν εναρμονιζόμαστε με την φύση μας. Το γεγονός ότι έχουμε την ευχέρεια να κάνουμε κατάχρηση του σωσίβιου της ελευθερίας που η φύση μας έχει εφοδιάσει για να αντιμετωπίζουμε την δυσφορία που μας προκαλεί η πραγματικότητα μας, που μας θέλει να ευρισκόμαστε σταθερά απέναντι στην αντίφαση του «γνωρίζω ότι δεν μπορώ να γνωρίζω», θα ήταν ίσως προτιμότερο να μην μας είχε παρασύρει σε αυθαιρεσίες.

Αντίθετα.

Θα έπρεπε να μας παρασύρει για να ψαχθούμε μέσα μας και να προσπαθούμε να συντονιστούμε με το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας αφού αυτό κι αν «εκ των πραγμάτων» επικρατεί.

Η ελεύθερη σκέψη , με την συνδρομή των ανθρώπων που πραγματικά την πρεσβεύουν, συνθέτει ή καλύτερα εναρμονίζει τις αντιφάσεις και εξελικτικά επιβάλλεται, ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Θα μπορούσε μάλιστα να υποστηριχθεί ότι οι αντιξοότητες έστω και έμμεσα την ενδυναμώνουν. Δυστυχώς όμως, πάντοτε με βαρύ τίμημα.

Πιθανώς να διερωτηθεί κάποιος, γιατί σώνει και καλά η δυναμική, του πως εξελίσσονται τα πράγματα, να κρύβεται στο βαθύτερο νόημα της ελευθερίας και όχι στην αγάπη, την αλληλεγγύη τον αλτρουισμό ή και οποιοδήποτε άλλο ευγενικό συναίσθημα ή ακόμη γιατί να μην κυριαρχεί η επιστημονική ή και η στρατιωτική δυναμική.

Αυτό συμβαίνει προφανώς, διότι η ελευθερία δεν είναι συναίσθημα μόνο. Είναι ταυτόχρονα και ένστικτο αλλά και πνεύμα. Μπορεί δε να εκφρασθεί και θετικά και αρνητικά.

Με μια λέξη ανθρώπινα…

Το ευχάριστο είναι ότι εξελικτικά, η ελευθερία, ευτυχώς, επιβάλλεται θετικά...

ΑΚΗΣ