ΚΑΙ ΟΜΩΣ...

Η πραγματικότητα που μας θέλει να έχουμε συνείδηση της ύπαρξης μας, εξακολουθεί να μας υποχρεώνει ν’ αναζητάμε τις απαντήσεις στα βασικά υπαρξιακά μας ερωτήματα, αφού παραμένουν τόσο αναπάντητα όσο ήταν και όταν πρωτογεννήθηκαν στην ανθρώπινη σκέψη.


Δεν γνωρίζουμε από πού προερχόμαστε, που πάμε και τι σκοπό εξυπηρετεί η εδώ παρουσία μας. Ακόμη και αυτό που φαίνεται κάποια δεδομένη στιγμή ή εποχή ότι επικρατεί σαν πραγματικότητα, σ’ ένα συγκεκριμένο τόπο, σ’ ένα άτομο ή μια κοινωνία, εξελικτικά αλλοιώνεται ή και ανατρέπεται.


Αποφθεγματικά, από την αρχαιότητα, οι Σωκράτης και Ηράκλειτος περιέγραψαν με γλαφυρότητα αλλά και με ιδιαίτερη περιεκτότητα αυτό που μας συμβαίνει. Ο πρώτος με το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και ο δεύτερος με «τα πάντα ρει»…


Αν και έχουμε λοιπόν τη δυνατότητα να γνωρίζουμε ότι υπάρχουμε, αδυνατούμε να θεμελιώσουμε την αρχή, το τέλος και το λόγο της ύπαρξης.


Παραμένουμε σαν ένα οικοδόμημα που κτίσθηκε χωρίς πρώτα να θεμελιωθεί, έμεινε ατέλειωτο και, δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κάποιο ουσιαστικό σκοπό.


Το ίδιο μάλιστα το «οικοδόμημα» φαίνεται να συνειδητοποιεί αυτή του την κατάσταση, γι’ αυτό και προσπαθεί από μόνο του να καταλάβει, τι τελικά είχε υπ’ όψη του ο αρχιτέκτονας όταν το κατασκεύαζε…


Έτσι, το γεγονός ότι αισθανόμαστε τις πιο πολλές φορές ότι είμαστε μετέωροι ή καταδικασμένοι να κάνουμε μόνο εικασίες και πειράματα ή ακόμη ότι ματαιοπονούμε, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήττει.


Δεν θα έπρεπε επίσης να μας εκπλήττει το γεγονός ότι η όποια εικασία, έχει περιθώριο να τεκμηριωθεί, ν’ απορριφθεί ή και να επιβληθεί, όχι τόσο από τη δύναμη των επιχειρημάτων, την αντικειμενικότητα και ορθότητα τους αλλά, από τη δεινότητα, επιδεξιότητα αλλά και των συγκυριακών στόχων των υποστηρικτών τους.


Αν όμως τα πράγματα ήταν μόνο έτσι, δεν θα κυριαρχούσε η απαισιοδοξία; Το είδος μας δεν θα κινδύνευε να εξαφανισθεί από πολύ νωρίς από τον πλανήτη; Δεν θα κυριαρχούσαν η ανία, ο μαρασμός και η κατάθλιψη; Το τελευταίο δε πράγμα που θα ενδιέφερε δεν θα ήταν η διαιώνιση ενός τέτοιου ζωντανού ράκους; Η ελπίδα δεν θα ήταν ήδη νεκρή;


Προφανώς τα πράγματα και δεν είναι μόνο έτσι. Αυτό που διαχρονικά έχει αποδειχθεί είναι ότι τα αρνητικά που παράγονται με τες συνθήκες ύπαρξης που περιγράφονται πιο πάνω, παράλληλα ευνοούν και την ανάπτυξη μιας άλλης ενέργειας, μιας άλλης δυναμικής, η οποία, όχι μόνο εξισορροπεί τα αρνητικά της συνειδητοποιημένης ζωής μας αλλά, εξελικτικά, μπορεί και τα μετατρέπει σε θετικά και αισιόδοξα.


Η ενέργεια και η δυναμική αυτή επιτρέπουν στον καθένα μας όχι μόνο να επιλέγει το πώς να θεμελιώσει το οικοδόμημα του, το πώς να το συμπληρώσει και ποια χρησιμότητα να του προσδώσει, όχι μόνο του δίνει το δικαίωμα να συμπλέει ενεργητικά, παθητικά ή και αδιάφορα, θετικά ή και αρνητικά, αρμονικά ή δυσαρμονικά με αυτά που μπορεί ή δεν μπορεί να γνωρίζει, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα, του δίνει αυτό καθαυτό το ίδιο το δικαίωμα να επιλέγει.


Ένα δικαίωμα που για να το υπερασπισθεί ο άνθρωπος έχυσε διαχρονικά και πανανθρώπινα το περισσότερο ανθρώπινο αίμα και ας μη γνώριζε κατά βάθος τι πραγματικά υπερασπιζόταν..







ΑΚΗΣ