Είναι κοινά αποδεκτό ότι ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα ένστικτα, συναισθήματα και πνεύμα, χαρακτηριστικά τα οποία, αν και διαφορετικά μεταξύ τους, λειτουργούν και προπαντός εκδηλώνονται ως να είναι ένα.
Τις πλείστες όμως φορές, αν όχι όλες, διαφωνούν, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και το κάθε χαρακτηριστικό ξεχωριστά από μόνο του δεν λειτουργεί με το μέτρο εκείνο που θα ήταν το ιδανικό για τη κάθε δοσμένη περίσταση.
Είναι συνεπώς αναπόφευκτο ο άνθρωπος να λειτουργεί και να εκδηλώνεται αντιφατικά, μια και ουσιαστικά διαφωνεί κατά βάθος με τον ίδιο του τον εαυτό... πόσο δε μάλλον με τους άλλους αλλά και το ευρύτερο του περιβάλλον.
Όπως είναι φυσικό η αντιφατικότητα προκαλεί στον άνθρωπο δυσφορία. Γι’ αυτό και αισθάνεται την ανάγκη να εφευρίσκει τρόπους για να την αντιμετωπίζει και να ανακουφίζεται.
Οι τρόποι είναι ίσως όσοι και όλοι οι άνθρωποι ξεχωριστά αλλά και μαζί. Χοντρικά θα μπορούσαν να καταμεριστούν και σε τρεις κύριες κατηγορίες.
Σε αυτούς που έχουν την τάση να ανακουφίζονται από τις αντιφάσεις προσπαθώντας να τες ξεγελάσουν με "θεϊκούς" ή απόλυτους όρους, σε αυτούς που τες ξεγελούν με "ζωικούς" όρους, εκφράζοντας συνήθως μονολιθικές αντιλήψεις, και σ’ αυτούς που επιλέγουν να μην τες ξεγελούν αλλά να τες αντιμετωπίζουν εναρμονίζοντας τες μέσα στα ανθρώπινα πλαίσια...
Αυτοί που επιλέγουν να ξεγελούν τις αντιφάσεις - και που είναι ακόμη η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων - είναι αυτοί που έχουν την τάση να εξουσιάζουν ή και να εξουσιάζονται, να υποτάσσουν ή και να υποτάσσονται. Εκ των των πραγμάτων δε αφού αυτοί είναι που ακόμη κυριαρχούν είναι και αυτοί που έχουν και την κύρια ευθύνη για τες αρνητικές συμπεριφορές μας.
Το γεγονός ότι εξελικτικά χάνουν την αίγλη και επιρροή τους είναι μεν θετικό, είναι όμως και η απόδειξη των λανθασμένων επιλογών τους.
Αυτοί που επιλέγουν να αντιμετωπίσουν τις αντιφάσεις κινούμενοι μέσα στα ανθρώπινα πλαίσια, είναι υποχρεωμένοι να αποδεχτούν ότι αρχικά και για κάποιο χρονικό διάστημα θα συνυπάρχουν μαζί τους, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα συνυπάρχουν με κάτι που τους προκαλεί δυσφορία…
Η μόνη ανακούφιση που άμεσα αισθάνονται είναι ότι λειτουργούν με σύμμαχο τους την πραγματικότητα και την αλήθεια χωρίς καμιά υστεροβουλία και ιδιοτέλεια. Και αυτό διότι σε αντίθεση με τους απόλυτους και τους μονολιθικούς, δεν υποβάλλονται σε οποιαδήποτε μορφή μύησης, πλύσης εγκεφάλου ή και παράδοσης σε ψευδαισθήσεις ή και σε ημιαλήθειες αφού έμμεσα αισθάνονται την υποχρέωση ότι για να λειτουργήσουν ανθρώπινα θα πρέπει να αποβάλουν από πάνω τους και από μέσα τους, ότι πιθανόν τους έχει επηρεάσει με απόλυτους, μονολιθικούς ή και αυθαίρετους όρους.
Στη συνέχεια ενεργοποιείται μια δυνατότητα που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του και η οποία του επιτρέπει να εξεικοιωθεί με το άγνωστο. Αυτό τον απαλλάσσει από την ανάγκη να επιδιώκει να λειτουργεί με υπεράνθρωπους ή απάνθρωπους όρους για να εκπληρωθεί δήθεν ο "σκοπός" του.
Προσγειωμένα, με ειλικρίνεια, καλοσύνη, κατανόηση, υπομονή η καλή πλευρά της φύσης του αναδύεται χωρίς να χρειάζεται να επιστρατευθούν οι εκφοβισμοί, οι ενοχοποιήσεις ή και τα ευτελή συμφέροντα.
Όταν λοιπόν αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο από τες όποιες εξαρτήσεις και προκαταλήψεις, όταν με σεμνότητα αποδεχτούμε τους περιορισμούς μας αλλά και προσπαθήσουμε αντικειμενικά να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που, από τη μια εξελικτικά επιβάλλεται και από την άλλη μας ωθεί ή και μας ελκύει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ενέργεια, τότε θα πάρουμε τους παλμούς και θα αντιληφθούμε ότι κάπου, σ΄ ένα βαθύτερο νόημα της ελευθερίας κρύβονται οι απαντήσεις για το πώς εναρμονίζονται οι αντιφάσεις.
Πράγματι η διαδικασία του εναρμονισμού των αντιφάσεων είναι εν πολλοίς παλμική. Και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά αφού προσπαθούμε να εναρμονίσουμε ένστικτα, συναισθήματα και πνεύμα, χωρίς να τα καταργούμε και χωρίς να επιβάλλουμε το ένα σε βάρος του άλλου...
Όσο δε πιο πολύ αυτό-καλλιεργούμαστε με το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας τόσο πιο αυθόρμητα επιτυγχάνουμε τον εναρμονισμό των αντιφάσεων. Τόσο πιο πολύ συμπλέουμε μ’ αυτό που συμβαίνει. Τόσο πιο πολύ ανακουφιζόμαστε . Τόσο πιο πολύ εξανθρωπιζόμαστε...
ΑΚΗΣ
Τις πλείστες όμως φορές, αν όχι όλες, διαφωνούν, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και το κάθε χαρακτηριστικό ξεχωριστά από μόνο του δεν λειτουργεί με το μέτρο εκείνο που θα ήταν το ιδανικό για τη κάθε δοσμένη περίσταση.
Είναι συνεπώς αναπόφευκτο ο άνθρωπος να λειτουργεί και να εκδηλώνεται αντιφατικά, μια και ουσιαστικά διαφωνεί κατά βάθος με τον ίδιο του τον εαυτό... πόσο δε μάλλον με τους άλλους αλλά και το ευρύτερο του περιβάλλον.
Όπως είναι φυσικό η αντιφατικότητα προκαλεί στον άνθρωπο δυσφορία. Γι’ αυτό και αισθάνεται την ανάγκη να εφευρίσκει τρόπους για να την αντιμετωπίζει και να ανακουφίζεται.
Οι τρόποι είναι ίσως όσοι και όλοι οι άνθρωποι ξεχωριστά αλλά και μαζί. Χοντρικά θα μπορούσαν να καταμεριστούν και σε τρεις κύριες κατηγορίες.
Σε αυτούς που έχουν την τάση να ανακουφίζονται από τις αντιφάσεις προσπαθώντας να τες ξεγελάσουν με "θεϊκούς" ή απόλυτους όρους, σε αυτούς που τες ξεγελούν με "ζωικούς" όρους, εκφράζοντας συνήθως μονολιθικές αντιλήψεις, και σ’ αυτούς που επιλέγουν να μην τες ξεγελούν αλλά να τες αντιμετωπίζουν εναρμονίζοντας τες μέσα στα ανθρώπινα πλαίσια...
Αυτοί που επιλέγουν να ξεγελούν τις αντιφάσεις - και που είναι ακόμη η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων - είναι αυτοί που έχουν την τάση να εξουσιάζουν ή και να εξουσιάζονται, να υποτάσσουν ή και να υποτάσσονται. Εκ των των πραγμάτων δε αφού αυτοί είναι που ακόμη κυριαρχούν είναι και αυτοί που έχουν και την κύρια ευθύνη για τες αρνητικές συμπεριφορές μας.
Το γεγονός ότι εξελικτικά χάνουν την αίγλη και επιρροή τους είναι μεν θετικό, είναι όμως και η απόδειξη των λανθασμένων επιλογών τους.
Αυτοί που επιλέγουν να αντιμετωπίσουν τις αντιφάσεις κινούμενοι μέσα στα ανθρώπινα πλαίσια, είναι υποχρεωμένοι να αποδεχτούν ότι αρχικά και για κάποιο χρονικό διάστημα θα συνυπάρχουν μαζί τους, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα συνυπάρχουν με κάτι που τους προκαλεί δυσφορία…
Η μόνη ανακούφιση που άμεσα αισθάνονται είναι ότι λειτουργούν με σύμμαχο τους την πραγματικότητα και την αλήθεια χωρίς καμιά υστεροβουλία και ιδιοτέλεια. Και αυτό διότι σε αντίθεση με τους απόλυτους και τους μονολιθικούς, δεν υποβάλλονται σε οποιαδήποτε μορφή μύησης, πλύσης εγκεφάλου ή και παράδοσης σε ψευδαισθήσεις ή και σε ημιαλήθειες αφού έμμεσα αισθάνονται την υποχρέωση ότι για να λειτουργήσουν ανθρώπινα θα πρέπει να αποβάλουν από πάνω τους και από μέσα τους, ότι πιθανόν τους έχει επηρεάσει με απόλυτους, μονολιθικούς ή και αυθαίρετους όρους.
Στη συνέχεια ενεργοποιείται μια δυνατότητα που έχει ο κάθε άνθρωπος μέσα του και η οποία του επιτρέπει να εξεικοιωθεί με το άγνωστο. Αυτό τον απαλλάσσει από την ανάγκη να επιδιώκει να λειτουργεί με υπεράνθρωπους ή απάνθρωπους όρους για να εκπληρωθεί δήθεν ο "σκοπός" του.
Προσγειωμένα, με ειλικρίνεια, καλοσύνη, κατανόηση, υπομονή η καλή πλευρά της φύσης του αναδύεται χωρίς να χρειάζεται να επιστρατευθούν οι εκφοβισμοί, οι ενοχοποιήσεις ή και τα ευτελή συμφέροντα.
Όταν λοιπόν αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο από τες όποιες εξαρτήσεις και προκαταλήψεις, όταν με σεμνότητα αποδεχτούμε τους περιορισμούς μας αλλά και προσπαθήσουμε αντικειμενικά να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που, από τη μια εξελικτικά επιβάλλεται και από την άλλη μας ωθεί ή και μας ελκύει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ενέργεια, τότε θα πάρουμε τους παλμούς και θα αντιληφθούμε ότι κάπου, σ΄ ένα βαθύτερο νόημα της ελευθερίας κρύβονται οι απαντήσεις για το πώς εναρμονίζονται οι αντιφάσεις.
Πράγματι η διαδικασία του εναρμονισμού των αντιφάσεων είναι εν πολλοίς παλμική. Και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά αφού προσπαθούμε να εναρμονίσουμε ένστικτα, συναισθήματα και πνεύμα, χωρίς να τα καταργούμε και χωρίς να επιβάλλουμε το ένα σε βάρος του άλλου...
Όσο δε πιο πολύ αυτό-καλλιεργούμαστε με το βαθύτερο νόημα της ελευθερίας τόσο πιο αυθόρμητα επιτυγχάνουμε τον εναρμονισμό των αντιφάσεων. Τόσο πιο πολύ συμπλέουμε μ’ αυτό που συμβαίνει. Τόσο πιο πολύ ανακουφιζόμαστε . Τόσο πιο πολύ εξανθρωπιζόμαστε...
ΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου